σνιφκλαψ

 Θα ήταν ταιριαχτό να διαβάσετε αυτο το ποστ (που με έβαλε η σπιτονοικοκυρά μου να γράψω...), ενω θα ακούτε νοερά τη πιο φρικιαστική κι απόκοσμη μουσική που θυμάστε. Εγώ προσωπικά ακούω ένα εφε που πάει κάπως έτσι: "Ουουού ουούουου". Το ποστι αφηγείται το πιο πρόσφατο όνειρο που είδα εε που είδε. 

 Βρισκόμουν σε μία άγνωστη παμπ εγώ, ο ταΣάκης και η εφηΜαιρήδα, παρέα με κάποιον μεγαλόσωμο άγνωστο πίνοντας μπύρα και αναπαριστώντας μια σκηνή απο κάποιο παιδικό μιούζικαλ, ξάφνου όλα μου τα δόντια θρυματίστηκαν. Λίγο νωρίτερα με είχε πάρει τηλέφωνο ο Διαμαντένιος κολιές και μου είπε να πάω να τον βρω γιατι οι φίλοι του ήθελαν ενα γερό χέρι ξύλο και πήγα εκεί και τους κανόνισα αλλα μόλις ξεμπέρδευα μαζί τους ο καθένας απο αυτους μεταμορφωνόταν σε μανταλάκι με πρόσοψη ένα μικρό ανθρώπινο μπισκότο που μιλούσε. 

 Πίσω στην πάμπ λοιπόν και ενω έχουν σπάσει τα δόντια μου και τα κρατάω στο στόμα μου για να μη μου φύγουν και δε μπορέσω να τα ξανακολλήσω, αρχίζουμε να τρέχουμε και φευγω απο μέσα μου και λειτουργώ σαν χαρακτήρας της εφηΜαιρήδας αλλα η εφηΜαιρήδα δεν ειναι πια εκείνη αλλα κάποιο άλλο πρόσωπο άγνωστο αλλά πολύ οικείο. Δε θυμάμαι πολλά απο 'κει και πέρα αλλά το επόμενο ξεκάθαρο σημείο είναι οτι βρίσκομαι στο τέταρτο όροφο του σπιτιού μου (το σπίτι έχει μόνο τρεις) και γίνεται πολύ φασαρία. Ένα μωρό κλαίει μια γυναικα τσιρίζει, κουζίνικά χτυπιούνται και νιαουρίσματα. 

 Αποφασίζω να βγω έξω να δω τι συμβαίνει οπου βλέπω ένα γέρο αγελαδάρη που υποτίθεται οτι είναι γείτονας μου και έχει 2 μπαλκόνια γεμάτα σκύλους και γάτες να πετάει ένα μωρό (το μωρό δε φαίνεται αλλα ακούγεται) μεσ΄ τα σκυλιά και αμέσως μετά ο γείτονας είναι κάτω στον κήπο και σμπρώχνει μια μεσόκοπη ξανθια με ταγερ και ένα μικροσκοπικό νευρικό σκύλο ενω εκείνη του φωνάζεικαι τότε άρχισα να τον βρίζω και να στριγγλίζω αλλα δε μπορούσα να φωνάξω πολύ.  Αυτός με έβριζε πίσω και μετά του είπα χτυπώντας τα κάγκελα του μπαλκονιού μου οτι θα τον σκοτώσω. 

 Μετά πήγαινα να καλέσω την αστυνομία αλλα το τηλέφωνο χάλαγε και δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Η επόμενη κίνηση που έκανα ήταν να ψάξω κάτω απο το κρεβάτι βγάζοντας μία λευκή καραμπίνα. Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες για να βγω στον κήπο και να σκοτώσω το γείτονα, αλλά στο δρόμο μου υπήρχαν χαριτωμένα γατάκια και με δυσκόλευαν να περάσω αλλά τελικά έφτασα στον κήπο και ξύπνησα τελικά κάπως εγκλωβισμένη στα χέρια μου.

Παράπονα και η χρήση της ενυδατκής κρέμας

Οι τελευταίες μέρες περνούσαν ανήσυχα στο Γραφείο του Υπνοδωματίου. Έχει ψιλοδιαλυθέι η παρέα. Δε ξέρω γιατι, 

η δεσποινίς Πένα δεν καταδέχεται ακόμη να μου μιλήσει απο τότε που της είπα οτι φαίνεται καταπληκτικά υγρή και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Ο Μέλανο Δοχίο έχει γίνει πιο εκνευριστικός απο ποτέ και της μιλάει ιταλικά για να μη καταλαβαίνουμε τι της λέει.  Τα δίδυμα Γομολάστιχα μας έχουν ψιλοπαρατήσει και κάνουν παρέα με το Μολύβι και τους τετράδιμους Συνδετήρες (τον Συν, τον Δε, τον Τη και τον Ρας) και όλη μέρα αρράζουν στο καφέ Κασσετίνα. Εγώ κι ο Ζίλο Τέιπ κάνουμε τα δικά μας. Αλλά είναι εμφανές οτι όλοι έχουν παράπονα.

Κάτι άλλο που κάνει το κλίμα βαρύ είναι η νέα συνήθεια της σπιτονοικοκυράς μου να βάζει μια νέα ενυδατική κρέμα με αβοκάντο που είναι λιπαρή και δεν απορροφάται αμέσως και μου αφήνει στιγματα. Δε ξέρω τι να κάνω, ειλικρινά είμαι σε αδιέξοδο. Εγώ κι Ο Ζήλο-Τέιπ προσπαθούμε να βγάλουμε ακρη αλλα ακόμη δεν έχουμε βρει κάτι. Ίσως να φαινόταν χρήσιμη η βοήθεια απο το καθαριστικό μαντηλάκι των γυαλιών ηλίου αλλά μετακόμισε πρόσφατα στη ντουλάπα και δεν έχουμε ακούσει νέα του. Ήθελενα μείνει μόνο του για λίγο καιρό μετά το χωρίσμό του απο τη Ray Ban. 

Αυτά τα λίγα και σήμερα.

3 κηδειες και ενα design walk

 Ο αρχιεπίσκοπός μας, μας άφησε χρόνους. Μπορεί όλοι να κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας αλλά μόνο η κοινή λογική τα κατάφερε. Εμείς στον κόσμο των υλικών δεν καταλαβάινουμε και πολλά, αλλα η απώλεια- του ορθολογισμού- είναι κάτι που όπως και η κλανιά κρύβεται δύσκολα. Ο παπάς με αριθμό χρυσής πινακίδας "1,2,3αδικός θεός" να μεταφέρει τη λιμουζίνα του γιατί εμποδίζει τη διέλευση της δημόσιας περιουσίας στον τάφο.

 Ευτυχώς που το πένθος δεν έπιασε το design walk, που ήταν φανταστικό. Μπρόβο! Είχα την ευκαιρία να συναντήσω ενδαφέρουσες σφραγίδες, γρανάζια που χρησιμέυουν σαν καμπυλόγραμμα, να εξιχνυάσω ένα έγκλημα και να μπω στη κουζίνα της γραφιστικής, Α! και να ΄φερω πολλές όμορφες κυρίες πίσω στο σπίτι.Αφίσες που εγώ θέλω να αποκαλώ καλλίγραμμες εξωτικές καλονές τυπωμένες απο πάνω εως κάτω . Τ α α4 έσκασαν απο το κακό τους. Ως στυλό ένα θέλω να πω και μ' αυτό κλείνω: Ω ΝΑΙ!

δεντρο, η λεξη

 Απο τότε που ήμουν μικρό, πίστευα οτι αφού 

υπάρχει λέξη για κάτι, αυτό το κάτι υπήρχε, 

διαφορετικά γιατι να υπάρχει λέξη γι' αυτό ; 

Έτσι φανταζόμουν τη στιγμή που θα 

συναντούσα όλες εκείνα τα πράγματα που τις 

λέξεις τους μας μάθαιναν να γράφουμε στο

μεγάλο εργοστάσιο.

 Μεγαλώνοντας, δυστυχώς αναγκάστηκα να 

αποχαιρετήσω αυτη την ιδέα, μιας και έμαθα

 οτι δεν υπήρχε αυτόματος παρασκευαστής

μιλφέιγ. Από τότε ορκίστηκα να προστατεύω

 τις λέξεις που αγαπώ για να είναι όνομα για

 κάποιον. 

Η λέξη δέντρο για παράδειγμα δεν πρεπει να 

μείνει μόνο λέξη, το λέω λόγω της τάσης της

αυτής. Γι΄αυτό εγώ μαζί με όλα τα είδη της 

χώρας των υλικών θα λάβουμε μέρος στη

 δεντροφύτευση του πρώην ανατολικου 

αεροδρομίου του Ελληνικού στα πλαίσια του 

3ημέρου (18,19,20/1) που οργάνωσαν οι γύρω 

του δήμοι. Θα φυτέψουμε μαζί με 3000 μαθητές 

κι όποιον άλλο έχει όρεξη,

 10000 δέντρα στη προσπάθεια το δέντρο να

 μην είναι παρά μία λέξη (α..και για να γίνει

 μητροπολιτικό πάρκο στο αεροδρόμιο κι όχι

 μία νέα τσιμεντούπολη).

Η βδομαδες της φρικης

(γεια σας το στυλό είμαι πάλι) δε χρειάζεται να σας πω εγώ κάτι γι αυτή τη περίοδο.Σήμερα το πρωί η κάτοχός μου, μου ανέθεσε να γράψω αυτό:

"Ξεκίνησαν πάλι οι βδομάδες της φρίκης. Μας έχει βγει η ψυχή μπροστά στον υπολογιστή, 

δεν κοιμάμαι, το δωμάτιο είναι ένα χάρτινο μπουρδέλο. Νιώθω σαν ένα χάμστερ στο κλουβί 

(κανείς δε πρόκειται να το μάθει αυτο το συναισθημα εκτός απο τα χάμστερ

 και τους σπουδαστές γραφιστικής) τριγυρνάω εδώ μέσα, τρώω εδώ μέσα, πίνω εδώ μέσα, 

καπνίζω εδώ μέσα,  χρησιμοποιώ την τουαλέτα για τα υπόλοιπα γιατί ευτυχώς δεν έχω 

ποντικοποιηθεί παντελώς ακόμα.Και για δες...τη Πεμπτη γράφουμε τεστάκι στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές...πρόβλημα...αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχααχαχαχααχαχΧΑΧΑΧΑΧ

ΧΑΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΑΑΧΧ!"

άτιτλο

Περνάνε κι αυτές οι μέρες.  Ελαφρύ κρυολόγημα. Καλά είναι μωρέ                        

εντάξει

Γιατί τα Χριστούγεννα;

 Δε ξέρω, ίσως επειδή η σπιτονοικοκυρά μου δε με χρειάζεται πολύ και είχα χρόνο να κάνω ένα μπλογκ. Επίσης ήθελα να πάψουν να με κοροϊδεύουν τα παιδιά (ο Ζηλο-Τέιπ και τα δίδυμα Γομο-λάστιχα) που δεν είχα ακόμα ενω εκείνοι έχουνε. Και έπειτα είναι όλα αυτά που μου 'ρχονται ώρες-ώρες και δε τα σημειώνω ποτέ και μετά τα ξεχνάω και γι' αυτό δε βρίσκω τίποτα να με ορίζει. Αλλά σήμερα θυμήθηκα ένα.

 Μισώ το μέγεθος Α4 στα χαρτιά. Ναι το μισώ. Δεν είναι τίποτε άλλο παρα μόνο αυτη η επαναλαμβανόμενη επιλογή του που μου προκαλεί πονοκέφαλο. Α4 για το ένα,  Α4 για το άλλο...Κι αν δείτε έχουν κι εδώ μια στίβα απο δαύτα και κορδόνονται δίπλα στον εκτυπωτή λες και είναι οι βασιλειάδες του κόσμου των Υλικών.

Κάθε Χριστούγεννα μαζεύονται γύρω απο τα λαμπάκια (δεν τολμουν γύρω απο φωτιά) και λένε πάλι απο την αρχή αυτη τη μουχλιασμένη ιστορία γύρω απο τις τέλειες αναλογίες τους και μετά μιλάνε με τις ώρες για χρυσές τομές και μερικά απο αυτά κοροϊδεύουν τα Α3 και τα Α2. Ορκίζομαι αιώνια αγάπη σ΄αυτόν που θα τολμήσει να τους μιλήσει για το πόσο κενά είναι παρόλες τις καλλίγραμμες αρετές τους.

Εγώ; Τί να τους πω εγώ; Εγώ ένα μασουλημένο στυλό είμαι.