Η επιστροφή

Γνωρίζω οτι απουσίασα καιρό, αλλά η διάρκεια αυτή,

της εξαφάνισής μου, ήταν μικρότερη από όλα αυτά

που αποκόμισα.

Με άλλα λόγια, είχα πάει διακοπές στο Μεγάλο Εργοστάσιο. 

Στις επόμενες βδομάδες θα σας αφηγηθώ ιστορίες

για τα γεγονότα που μου έτυχαν στο μέρος που στράφηκα 

για να ξαναβρω τις ρίζες μου και να ξεπεράσω αυτό που

ο γιατρός ονόμασε, κρίση  μέσης ύλης.

(ν)

 Έγινα(ν) αλλιώς. Ο κόσμος του υπνοδωματίου, εγώ. Τί είμαστε; ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; 

Αυτό που ξέρουμε είναι οτι είμαστε υλικά. Απλά, σκέτα, πρόθυμα. Αλλά τώρα

που έφυγαν όλοι και η Γκόθι μαζί, νιώθω μόνο σκέτο. 

 Θα μπορούσα να γράφω για απεριόριστες παραγωγικές ώρες  για το πόσο αδικαι-

ολόγητα εξαφανήστηκαν όλα ένα πρωί. Ξαναγύρισαν εκεί απ'  όπου ήρθαν και

εμείς συμμαζευτήκαμε πάλι απο ΄κει που ήμασταν.  Ωστόσοεντούτοιςκαιπαρόλαυτά,

δεν έχει σημασία.

 Δεν είμαι απλό σκέτο και πρόθυμο. Είμαι μόνος, έμψυχος και δε θέλω να βλέπω πια 

το είδωλό μου στο τζάμι του γραφείου. Επειδή,  δε μου είπε ποτέ

την αλήθεια. Το έβλεπα ανυποψίαστος και κοιτούσε πίσω σε 'μένα με χαρά και 

ηρεμία. "Όλα μια χαρά, είμαστε κουλ, είμαστε αυτό που ξέρουμε, είμαστε μπικ!"

-Νά μαλάκαείμαστεμπικ! 

 Δε ξέρω τί είμαι, αλλά δεν είμαι αυτό που ξέρω. Οι υπόλοιποι εδώ έχουν αρχίσει 

να με βλέπουν περίεργα. Νομίζουν οτι έχω υλική απογοήτευση επειδή η ξυλομπο-

γιά μου με παράτησε. Ήθελε να γυρίσει στην πόλη. Η ξυλομπογιά μου με 

παράτησε επειδή ήθελε να γυρίσει στην πόλη. Και πιστεύουν, μακάριοι,  

αυτό για τόσο τρομερό κι ασυνήθιστο. Όπου κι αν το έγραφες θα έβλεπες

απαθείς  ώμους να ανασηκώνονται. Εδώ στην επαρχεία αυτά είναι άγνωστα

καθρεπτάκια που λαμπυρίζουν μαγικά.

Αλλά όσο και να το παίζουν άσχετοι κάποιος εδώ μέσα είναι σαν εμένα

και το ξέρει. Έχω αποδείξεις.

Αν δεν κάπνιζα θα ήσουν καλύτερο;

Λιγάκι, η στάχτη διέκοψε το λευκό μπαλκόνι. 

Λιγάκι, η στάχτη άνοιξε τα αδύναμα μάτια.

Βλέπουν ευχαρίστως τα άσπρo-μαύρα πούπουλα

που κι αυτά διέκοψαν το σύνεφ, το ταβάνι.

Μα πού πήγαν τώρα; (τώρα;) Που ακούστηκε, το ανδρόγυνο 

τραγούδι του απέναντι. 

Έφυγε κι η στάχτη, έφυγαν τα πού-πουλιά, 

έφυγε και το τραβεστί. Έλα, μην είσαι τόσο λάθος.

Μή μιλάς από μέσα σου. Τους διακόπτεις όλους!

Μή μιλάω απο μέσα μου. Τους διακόπτω όλους,

γαμώτο. Τί χρειαζόταν τώρα κι αυτό;

Χρειαζόταν πιο πολύ το άλλο.

 

Επιχείρηση διάσωσης

Ίσως να μης σας έχω αναφερει στο παρελθόν, οτι το υπνοδωμάτιό στο οποίο ζούμε 

είναι σχετικά αραιοκατοικημένο. Σε σχέση με την καλπάζουσα αστικοποίηση που 

παρουσιάζεται στα υπνοδωμάτια του κέντρου (περιοχή που παρατηρέιται μεγαλύτερη 

κίνηση και συγκεντρώνονται πολλοί κάτοικοι του κόσμου των υλικών), το Γραφείο 

του υπνοδωματίου αποτελεί ένα κρυφό παράδεισο, που όμως από χθες δεν είναι πλεον 

κρυφός, καθώς συμμετέχουμε στο πρόγραμμα επικέψεων. Αυτό το πρόγραμμα

έχει σκοπό να βοηθήσει τα αντικείμενα που κατοικούν σε μέρη που έχουν δεχτεί 

επίθεση από σκοτεινές δυνάμεις, να βρουν ένα φιλόξενο μέρος. 

 Έτσι χθες κατέφτασε το πρώτο βαλιτσάκι με αντικείμενα απο ένα μέρος γνωστό ως

Μέγα υπνοδωμάτιο. Το Μέγα υπνοδωμάτιο δέχτηκε πρόσφατα καταστροφικές επιθέσεις

οξείας μουχλας και γιουχουίτιδας. Όλοι οι επισκέπτες φιλοξενούνται σε ειδικούς χώρους

και είμαι πολύ χαρούμενο γιατί είναι πολύ συμπαθητικοί παρόλο που μιλάνε περίεργα.

Τα δίδυμα γομολάστιχα μάλιστα βρήκαν μία ξαδέρφη τους  και το βράδι φάγαμε όλοι 

μαζί καμμένα ζαχαρωτά και παίξαμε παλιούς ήχους εργοστασίου (η σπιτονοικοκυρά

 απουσίαζε). 

 Όλοι χάρηκαν για τους νέους επισκέπτες εκτός απο την Πένα η οποία έχει 

γίνει πολύ δύστροπη. Σήμερα μάλιστα, μου ξεφούρνισε οτι θεωρεί τα μολύβια Φάμπερ και 

Κάστελ τελείως κατώτερα επειδή προέρχονται λέει από κατώτερες συνοικίες και ομολογώ

οτι χάρηκα πολύ που της είπα οτι είναι ζώο (παρόλο που δεν είνια γιατί δεν πληρέι τις 

προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος των ζώων απόσπασμα "οφείλει να μουγκανίζει...χέζει 

αρχικά όπου βρει"). Πόσο ξιπασμένη μπορέι να είναι, για να πει κάτι τόσο στιγνό και στεγνό;

 Βέβαια μπορέι να είναι από ζήλια για τη νέα μου υλιστική έλξη απέναντι σε μία μωβ ξυλομπο-

γιά ακουαρέλα από μεγάλη οικογένεια ονόματι Γκοθίκα  Watercolour Faber Castel 437, αλλά

ΕΓΩ μπορώ να τη λέω Γκόθι. Α! Είναι τόσο όμορφη και σκούρα, μία μελαχροινή οπτασία.

Και αυτή η ασημένια της επιγραφή και το εξαγωνικό της σουλούπι. Και δεν είναι μόνο η

ομορφιά της είναι και το μυστήριο που την ακολουθεί  απο το ξένο υπνοδωμάτιο που έρχεται.

Κι αυτέ οι εκφράσεις της, δεν την καταλαβαίνω πάντα αλλά και μόνο που ακούω μεθάω.

Χθες μου μιλούσε για τη κρίση στο προηγούμενο σπίτι της και μου πε:"Άσε μαλακία τεραστίων

διαστάσεων" και την άλλη φορά εκεί που τρώγαμε τελείωσε πρώτη και μου 'πε "Πάλι σα βόδι 

έφαγα". Ααααααααααχ Γκόθι! 

 Θα μπορούσα να σας γράφω για ώρες αλλά προτιμώ να κάνω μια βόλτα και να γνωρίσω κόσμο 

αυτή τη στιγμή. Τη κοιτάω τώρα που κάθεται στη μολυβοθήκη και συζητά με τον κινέζο Μηχανικό

Μολύβι 0.7mm. Καληνύχτα σε όλους!

Ανακοίνωση της επιτροπής κοινότητας των υλικών γραφείου του υπνοδωματίου

Παρασκευή, 4 Απριλίου 2008

Μετά από τη συνέλευση της περασμένης Παρασκευής 

η επιτροπή κοινότητας των υλικών του υπνοδωματίου

ψήφισε την παρακάτων απόφαση μετά από

ψηφορία με 5 υπέρ 2 κατά και 1 λευκό.

Τα αντικείμενα του κόσμου των υλικών του υπνοδωματίου

αποφάσίζουν οτι τα "ρόυχα" ορισμένα ως ποικιλόμορφα και πολύχρωμα

κομμάτια υφάσματος που οι άνθρωποι( ορισμένοι σύμφωνα με το 

νόμο  περί εμψύχων υλικών με εγκέφαλο Α123/5 ), φέρουν και αλλάζουν ανα 

τακτά χρονικά διαστήματα (ορισμένα σύμφωνα με το νόμο 5678/234/γαβ, από το 

σύνταγμα του κόσμου της τέταρτης διάστασης), έχουν τον ίδιο στόχο με τις 

μαξιλαροθήκες καθώς παρουσιάζουν κοινά σημεία στο τελετουργικό και τη μέση συχνότητα.

Ως εκ τούτου η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα οτι οι άνθρωποι φοράνε

"ρούχα", διότι κάποιος ξαπλώνει πάνω τους.  Ωστόσο,  το φαινόμενο της επαλαμβανόμενης

 αλλαγής δεν έχει εξηγηθεί με επιτυχία.

Θα ακολουθήσει σειρά συνελεύσεων με αντικείμενο " Οι λόγοι να αλλάζεις 

ρούχα ή μαξιλαροθήκη όταν κάποιος κοιμάται  πάνω σου".

Τα μέλη της επιτροπής:

Μέλανο Δοχίο, Πένα Στεγνήκαιστιγνή, Το Στυλό, Α4, Άκουα Ρέλλα-έλα-έ-έ-έ, 

Ποστ Ιτ, Αλ Εξικό, Τρίγωνο'Ο-Χάραξ  

ρουχα

Ίσως να μη σας το έχω αναφέρει αλλά εμείς τα αντικείμενα του υπονοδωματείου κάθε Παρασκευή βράδι, που η σπιτονοικοκυρά μας λείπει, κάνουμε συνέλευση. Η συνέλευση γίνεται για να παρουσιάσει ο καθένας τις προσωπικές του παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή του στο σπίτι μας. 

Χθες λοιπόν, ο Μέλανο Δοχίο, παρόλη τη πηχτή βλακεία που τον χαρακτηρίζει και την εκνευριστική αφοσίωση της Πένας καθώς τον άκουγε, εξέφρασε μία απορία που μας ξάφνιασε όλους. Θα έλεγε κανείς οτι η απορία δεν ήταν δική του κι οτι τη διάβασε κρυφά απο κάποιο βιβλίο με τις πιο διάσημες απορίες του κόσμου των υλικών απλά για να κάνει τον έξυπνο. Για την ακρίβεια εγω ήμουν αυτός ο κανείς. Αλλά το λεξικό μας διαβεβαίωσε, τσατίζοντάς με ακόμα περισσότερο, οτι τέτοια έκδοση δεν υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας. Γιατί Θεέ μου (αυτή είναι μία έκφραση της σπιτονοικοκυράς) δε ξέρω τι θα πει αλλα μου φαίνεται πολύ αγανακτισμένη, γιατί;  Γιατι αυτός ο γελοίος να σκεφτεί αυτη την απορία κι όχι εγώ; Και αντι γι 'αυτόν να κοιτάει εμένα μυτερή κι αποσβολωμένη η Πένα; Γιατί να της πω οτι φαινόταν καταπληκτικά υγρή εκείνο το πρωί; Γιατί αυτά τα ασημένια της καπούλια να να γέρνουν προς τη μεριά του μπλε κοντοστούπη;

Αχ, η απορία είναι τι είναι τα ρούχα και σε τι χρησιμέυουν. Είναι στιβαγμένα στις ντουλάπες και η σπιτονοικοκυρά κάθε μέρα σχεδόν φοράει άλλα. Την πρώτη φορά που το είδε αυτό το άλλαγμα ο Πιερ (μια χάρτινη καμηλοπάρδαλη που μένει στο πρωτό της βιβλιοθήκης) κατατρόμαξε. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει. Κανείς μας δεν έχει αυτη τη συνήθεια. Ένα στυλό δεν αλλάζει ρουχα, δεν εχει καν ρούχα. Τι θα πει η λέξη ρούχα στο κάτω κάτω; Το μαξιλάρι μας είπε οτι πρέπει να είναι κατι σαν τη μαξιλαροθήκη τα ρούχα. 

Αποφασίσαμε να γράψουμε όλοι απο μία έθεση και να το ξανασυζητήσουμε την άλλη βδομάδα. Μάλλον θα κάνουμε και διαγωνισμό αφίσας με αυτό το θέμα.

σνιφκλαψ

 Θα ήταν ταιριαχτό να διαβάσετε αυτο το ποστ (που με έβαλε η σπιτονοικοκυρά μου να γράψω...), ενω θα ακούτε νοερά τη πιο φρικιαστική κι απόκοσμη μουσική που θυμάστε. Εγώ προσωπικά ακούω ένα εφε που πάει κάπως έτσι: "Ουουού ουούουου". Το ποστι αφηγείται το πιο πρόσφατο όνειρο που είδα εε που είδε. 

 Βρισκόμουν σε μία άγνωστη παμπ εγώ, ο ταΣάκης και η εφηΜαιρήδα, παρέα με κάποιον μεγαλόσωμο άγνωστο πίνοντας μπύρα και αναπαριστώντας μια σκηνή απο κάποιο παιδικό μιούζικαλ, ξάφνου όλα μου τα δόντια θρυματίστηκαν. Λίγο νωρίτερα με είχε πάρει τηλέφωνο ο Διαμαντένιος κολιές και μου είπε να πάω να τον βρω γιατι οι φίλοι του ήθελαν ενα γερό χέρι ξύλο και πήγα εκεί και τους κανόνισα αλλα μόλις ξεμπέρδευα μαζί τους ο καθένας απο αυτους μεταμορφωνόταν σε μανταλάκι με πρόσοψη ένα μικρό ανθρώπινο μπισκότο που μιλούσε. 

 Πίσω στην πάμπ λοιπόν και ενω έχουν σπάσει τα δόντια μου και τα κρατάω στο στόμα μου για να μη μου φύγουν και δε μπορέσω να τα ξανακολλήσω, αρχίζουμε να τρέχουμε και φευγω απο μέσα μου και λειτουργώ σαν χαρακτήρας της εφηΜαιρήδας αλλα η εφηΜαιρήδα δεν ειναι πια εκείνη αλλα κάποιο άλλο πρόσωπο άγνωστο αλλά πολύ οικείο. Δε θυμάμαι πολλά απο 'κει και πέρα αλλά το επόμενο ξεκάθαρο σημείο είναι οτι βρίσκομαι στο τέταρτο όροφο του σπιτιού μου (το σπίτι έχει μόνο τρεις) και γίνεται πολύ φασαρία. Ένα μωρό κλαίει μια γυναικα τσιρίζει, κουζίνικά χτυπιούνται και νιαουρίσματα. 

 Αποφασίζω να βγω έξω να δω τι συμβαίνει οπου βλέπω ένα γέρο αγελαδάρη που υποτίθεται οτι είναι γείτονας μου και έχει 2 μπαλκόνια γεμάτα σκύλους και γάτες να πετάει ένα μωρό (το μωρό δε φαίνεται αλλα ακούγεται) μεσ΄ τα σκυλιά και αμέσως μετά ο γείτονας είναι κάτω στον κήπο και σμπρώχνει μια μεσόκοπη ξανθια με ταγερ και ένα μικροσκοπικό νευρικό σκύλο ενω εκείνη του φωνάζεικαι τότε άρχισα να τον βρίζω και να στριγγλίζω αλλα δε μπορούσα να φωνάξω πολύ.  Αυτός με έβριζε πίσω και μετά του είπα χτυπώντας τα κάγκελα του μπαλκονιού μου οτι θα τον σκοτώσω. 

 Μετά πήγαινα να καλέσω την αστυνομία αλλα το τηλέφωνο χάλαγε και δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Η επόμενη κίνηση που έκανα ήταν να ψάξω κάτω απο το κρεβάτι βγάζοντας μία λευκή καραμπίνα. Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες για να βγω στον κήπο και να σκοτώσω το γείτονα, αλλά στο δρόμο μου υπήρχαν χαριτωμένα γατάκια και με δυσκόλευαν να περάσω αλλά τελικά έφτασα στον κήπο και ξύπνησα τελικά κάπως εγκλωβισμένη στα χέρια μου.