Αυτό που ξέρουμε είναι οτι είμαστε υλικά. Απλά, σκέτα, πρόθυμα. Αλλά τώρα
που έφυγαν όλοι και η Γκόθι μαζί, νιώθω μόνο σκέτο.
Θα μπορούσα να γράφω για απεριόριστες παραγωγικές ώρες για το πόσο αδικαι-
ολόγητα εξαφανήστηκαν όλα ένα πρωί. Ξαναγύρισαν εκεί απ' όπου ήρθαν και
εμείς συμμαζευτήκαμε πάλι απο ΄κει που ήμασταν. Ωστόσοεντούτοιςκαιπαρόλαυτά,
δεν έχει σημασία.
Δεν είμαι απλό σκέτο και πρόθυμο. Είμαι μόνος, έμψυχος και δε θέλω να βλέπω πια
το είδωλό μου στο τζάμι του γραφείου. Επειδή, δε μου είπε ποτέ
την αλήθεια. Το έβλεπα ανυποψίαστος και κοιτούσε πίσω σε 'μένα με χαρά και
ηρεμία. "Όλα μια χαρά, είμαστε κουλ, είμαστε αυτό που ξέρουμε, είμαστε μπικ!"
-Νά μαλάκαείμαστεμπικ!
Δε ξέρω τί είμαι, αλλά δεν είμαι αυτό που ξέρω. Οι υπόλοιποι εδώ έχουν αρχίσει
να με βλέπουν περίεργα. Νομίζουν οτι έχω υλική απογοήτευση επειδή η ξυλομπο-
γιά μου με παράτησε. Ήθελε να γυρίσει στην πόλη. Η ξυλομπογιά μου με
παράτησε επειδή ήθελε να γυρίσει στην πόλη. Και πιστεύουν, μακάριοι,
αυτό για τόσο τρομερό κι ασυνήθιστο. Όπου κι αν το έγραφες θα έβλεπες
απαθείς ώμους να ανασηκώνονται. Εδώ στην επαρχεία αυτά είναι άγνωστα
καθρεπτάκια που λαμπυρίζουν μαγικά.
Αλλά όσο και να το παίζουν άσχετοι κάποιος εδώ μέσα είναι σαν εμένα
και το ξέρει. Έχω αποδείξεις.
