είναι σχετικά αραιοκατοικημένο. Σε σχέση με την καλπάζουσα αστικοποίηση που
παρουσιάζεται στα υπνοδωμάτια του κέντρου (περιοχή που παρατηρέιται μεγαλύτερη
κίνηση και συγκεντρώνονται πολλοί κάτοικοι του κόσμου των υλικών), το Γραφείο
του υπνοδωματίου αποτελεί ένα κρυφό παράδεισο, που όμως από χθες δεν είναι πλεον
κρυφός, καθώς συμμετέχουμε στο πρόγραμμα επικέψεων. Αυτό το πρόγραμμα
έχει σκοπό να βοηθήσει τα αντικείμενα που κατοικούν σε μέρη που έχουν δεχτεί
επίθεση από σκοτεινές δυνάμεις, να βρουν ένα φιλόξενο μέρος.
Έτσι χθες κατέφτασε το πρώτο βαλιτσάκι με αντικείμενα απο ένα μέρος γνωστό ως
Μέγα υπνοδωμάτιο. Το Μέγα υπνοδωμάτιο δέχτηκε πρόσφατα καταστροφικές επιθέσεις
οξείας μουχλας και γιουχουίτιδας. Όλοι οι επισκέπτες φιλοξενούνται σε ειδικούς χώρους
και είμαι πολύ χαρούμενο γιατί είναι πολύ συμπαθητικοί παρόλο που μιλάνε περίεργα.
Τα δίδυμα γομολάστιχα μάλιστα βρήκαν μία ξαδέρφη τους και το βράδι φάγαμε όλοι
μαζί καμμένα ζαχαρωτά και παίξαμε παλιούς ήχους εργοστασίου (η σπιτονοικοκυρά
απουσίαζε).
Όλοι χάρηκαν για τους νέους επισκέπτες εκτός απο την Πένα η οποία έχει
γίνει πολύ δύστροπη. Σήμερα μάλιστα, μου ξεφούρνισε οτι θεωρεί τα μολύβια Φάμπερ και
Κάστελ τελείως κατώτερα επειδή προέρχονται λέει από κατώτερες συνοικίες και ομολογώ
οτι χάρηκα πολύ που της είπα οτι είναι ζώο (παρόλο που δεν είνια γιατί δεν πληρέι τις
προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος των ζώων απόσπασμα "οφείλει να μουγκανίζει...χέζει
αρχικά όπου βρει"). Πόσο ξιπασμένη μπορέι να είναι, για να πει κάτι τόσο στιγνό και στεγνό;
Βέβαια μπορέι να είναι από ζήλια για τη νέα μου υλιστική έλξη απέναντι σε μία μωβ ξυλομπο-
γιά ακουαρέλα από μεγάλη οικογένεια ονόματι Γκοθίκα Watercolour Faber Castel 437, αλλά
ΕΓΩ μπορώ να τη λέω Γκόθι. Α! Είναι τόσο όμορφη και σκούρα, μία μελαχροινή οπτασία.
Και αυτή η ασημένια της επιγραφή και το εξαγωνικό της σουλούπι. Και δεν είναι μόνο η
ομορφιά της είναι και το μυστήριο που την ακολουθεί απο το ξένο υπνοδωμάτιο που έρχεται.
Κι αυτέ οι εκφράσεις της, δεν την καταλαβαίνω πάντα αλλά και μόνο που ακούω μεθάω.
Χθες μου μιλούσε για τη κρίση στο προηγούμενο σπίτι της και μου πε:"Άσε μαλακία τεραστίων
διαστάσεων" και την άλλη φορά εκεί που τρώγαμε τελείωσε πρώτη και μου 'πε "Πάλι σα βόδι
έφαγα". Ααααααααααχ Γκόθι!
Θα μπορούσα να σας γράφω για ώρες αλλά προτιμώ να κάνω μια βόλτα και να γνωρίσω κόσμο
αυτή τη στιγμή. Τη κοιτάω τώρα που κάθεται στη μολυβοθήκη και συζητά με τον κινέζο Μηχανικό
Μολύβι 0.7mm. Καληνύχτα σε όλους!
