άτιτλο

Περνάνε κι αυτές οι μέρες.  Ελαφρύ κρυολόγημα. Καλά είναι μωρέ                        

εντάξει

Γιατί τα Χριστούγεννα;

 Δε ξέρω, ίσως επειδή η σπιτονοικοκυρά μου δε με χρειάζεται πολύ και είχα χρόνο να κάνω ένα μπλογκ. Επίσης ήθελα να πάψουν να με κοροϊδεύουν τα παιδιά (ο Ζηλο-Τέιπ και τα δίδυμα Γομο-λάστιχα) που δεν είχα ακόμα ενω εκείνοι έχουνε. Και έπειτα είναι όλα αυτά που μου 'ρχονται ώρες-ώρες και δε τα σημειώνω ποτέ και μετά τα ξεχνάω και γι' αυτό δε βρίσκω τίποτα να με ορίζει. Αλλά σήμερα θυμήθηκα ένα.

 Μισώ το μέγεθος Α4 στα χαρτιά. Ναι το μισώ. Δεν είναι τίποτε άλλο παρα μόνο αυτη η επαναλαμβανόμενη επιλογή του που μου προκαλεί πονοκέφαλο. Α4 για το ένα,  Α4 για το άλλο...Κι αν δείτε έχουν κι εδώ μια στίβα απο δαύτα και κορδόνονται δίπλα στον εκτυπωτή λες και είναι οι βασιλειάδες του κόσμου των Υλικών.

Κάθε Χριστούγεννα μαζεύονται γύρω απο τα λαμπάκια (δεν τολμουν γύρω απο φωτιά) και λένε πάλι απο την αρχή αυτη τη μουχλιασμένη ιστορία γύρω απο τις τέλειες αναλογίες τους και μετά μιλάνε με τις ώρες για χρυσές τομές και μερικά απο αυτά κοροϊδεύουν τα Α3 και τα Α2. Ορκίζομαι αιώνια αγάπη σ΄αυτόν που θα τολμήσει να τους μιλήσει για το πόσο κενά είναι παρόλες τις καλλίγραμμες αρετές τους.

Εγώ; Τί να τους πω εγώ; Εγώ ένα μασουλημένο στυλό είμαι.