ρουχα

Ίσως να μη σας το έχω αναφέρει αλλά εμείς τα αντικείμενα του υπονοδωματείου κάθε Παρασκευή βράδι, που η σπιτονοικοκυρά μας λείπει, κάνουμε συνέλευση. Η συνέλευση γίνεται για να παρουσιάσει ο καθένας τις προσωπικές του παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή του στο σπίτι μας. 

Χθες λοιπόν, ο Μέλανο Δοχίο, παρόλη τη πηχτή βλακεία που τον χαρακτηρίζει και την εκνευριστική αφοσίωση της Πένας καθώς τον άκουγε, εξέφρασε μία απορία που μας ξάφνιασε όλους. Θα έλεγε κανείς οτι η απορία δεν ήταν δική του κι οτι τη διάβασε κρυφά απο κάποιο βιβλίο με τις πιο διάσημες απορίες του κόσμου των υλικών απλά για να κάνει τον έξυπνο. Για την ακρίβεια εγω ήμουν αυτός ο κανείς. Αλλά το λεξικό μας διαβεβαίωσε, τσατίζοντάς με ακόμα περισσότερο, οτι τέτοια έκδοση δεν υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας. Γιατί Θεέ μου (αυτή είναι μία έκφραση της σπιτονοικοκυράς) δε ξέρω τι θα πει αλλα μου φαίνεται πολύ αγανακτισμένη, γιατί;  Γιατι αυτός ο γελοίος να σκεφτεί αυτη την απορία κι όχι εγώ; Και αντι γι 'αυτόν να κοιτάει εμένα μυτερή κι αποσβολωμένη η Πένα; Γιατί να της πω οτι φαινόταν καταπληκτικά υγρή εκείνο το πρωί; Γιατί αυτά τα ασημένια της καπούλια να να γέρνουν προς τη μεριά του μπλε κοντοστούπη;

Αχ, η απορία είναι τι είναι τα ρούχα και σε τι χρησιμέυουν. Είναι στιβαγμένα στις ντουλάπες και η σπιτονοικοκυρά κάθε μέρα σχεδόν φοράει άλλα. Την πρώτη φορά που το είδε αυτό το άλλαγμα ο Πιερ (μια χάρτινη καμηλοπάρδαλη που μένει στο πρωτό της βιβλιοθήκης) κατατρόμαξε. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει. Κανείς μας δεν έχει αυτη τη συνήθεια. Ένα στυλό δεν αλλάζει ρουχα, δεν εχει καν ρούχα. Τι θα πει η λέξη ρούχα στο κάτω κάτω; Το μαξιλάρι μας είπε οτι πρέπει να είναι κατι σαν τη μαξιλαροθήκη τα ρούχα. 

Αποφασίσαμε να γράψουμε όλοι απο μία έθεση και να το ξανασυζητήσουμε την άλλη βδομάδα. Μάλλον θα κάνουμε και διαγωνισμό αφίσας με αυτό το θέμα.