δεντρο, η λεξη

 Απο τότε που ήμουν μικρό, πίστευα οτι αφού 

υπάρχει λέξη για κάτι, αυτό το κάτι υπήρχε, 

διαφορετικά γιατι να υπάρχει λέξη γι' αυτό ; 

Έτσι φανταζόμουν τη στιγμή που θα 

συναντούσα όλες εκείνα τα πράγματα που τις 

λέξεις τους μας μάθαιναν να γράφουμε στο

μεγάλο εργοστάσιο.

 Μεγαλώνοντας, δυστυχώς αναγκάστηκα να 

αποχαιρετήσω αυτη την ιδέα, μιας και έμαθα

 οτι δεν υπήρχε αυτόματος παρασκευαστής

μιλφέιγ. Από τότε ορκίστηκα να προστατεύω

 τις λέξεις που αγαπώ για να είναι όνομα για

 κάποιον. 

Η λέξη δέντρο για παράδειγμα δεν πρεπει να 

μείνει μόνο λέξη, το λέω λόγω της τάσης της

αυτής. Γι΄αυτό εγώ μαζί με όλα τα είδη της 

χώρας των υλικών θα λάβουμε μέρος στη

 δεντροφύτευση του πρώην ανατολικου 

αεροδρομίου του Ελληνικού στα πλαίσια του 

3ημέρου (18,19,20/1) που οργάνωσαν οι γύρω 

του δήμοι. Θα φυτέψουμε μαζί με 3000 μαθητές 

κι όποιον άλλο έχει όρεξη,

 10000 δέντρα στη προσπάθεια το δέντρο να

 μην είναι παρά μία λέξη (α..και για να γίνει

 μητροπολιτικό πάρκο στο αεροδρόμιο κι όχι

 μία νέα τσιμεντούπολη).

Η βδομαδες της φρικης

(γεια σας το στυλό είμαι πάλι) δε χρειάζεται να σας πω εγώ κάτι γι αυτή τη περίοδο.Σήμερα το πρωί η κάτοχός μου, μου ανέθεσε να γράψω αυτό:

"Ξεκίνησαν πάλι οι βδομάδες της φρίκης. Μας έχει βγει η ψυχή μπροστά στον υπολογιστή, 

δεν κοιμάμαι, το δωμάτιο είναι ένα χάρτινο μπουρδέλο. Νιώθω σαν ένα χάμστερ στο κλουβί 

(κανείς δε πρόκειται να το μάθει αυτο το συναισθημα εκτός απο τα χάμστερ

 και τους σπουδαστές γραφιστικής) τριγυρνάω εδώ μέσα, τρώω εδώ μέσα, πίνω εδώ μέσα, 

καπνίζω εδώ μέσα,  χρησιμοποιώ την τουαλέτα για τα υπόλοιπα γιατί ευτυχώς δεν έχω 

ποντικοποιηθεί παντελώς ακόμα.Και για δες...τη Πεμπτη γράφουμε τεστάκι στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές...πρόβλημα...αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχααχαχαχααχαχΧΑΧΑΧΑΧ

ΧΑΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΑΑΧΧ!"

άτιτλο

Περνάνε κι αυτές οι μέρες.  Ελαφρύ κρυολόγημα. Καλά είναι μωρέ                        

εντάξει

Γιατί τα Χριστούγεννα;

 Δε ξέρω, ίσως επειδή η σπιτονοικοκυρά μου δε με χρειάζεται πολύ και είχα χρόνο να κάνω ένα μπλογκ. Επίσης ήθελα να πάψουν να με κοροϊδεύουν τα παιδιά (ο Ζηλο-Τέιπ και τα δίδυμα Γομο-λάστιχα) που δεν είχα ακόμα ενω εκείνοι έχουνε. Και έπειτα είναι όλα αυτά που μου 'ρχονται ώρες-ώρες και δε τα σημειώνω ποτέ και μετά τα ξεχνάω και γι' αυτό δε βρίσκω τίποτα να με ορίζει. Αλλά σήμερα θυμήθηκα ένα.

 Μισώ το μέγεθος Α4 στα χαρτιά. Ναι το μισώ. Δεν είναι τίποτε άλλο παρα μόνο αυτη η επαναλαμβανόμενη επιλογή του που μου προκαλεί πονοκέφαλο. Α4 για το ένα,  Α4 για το άλλο...Κι αν δείτε έχουν κι εδώ μια στίβα απο δαύτα και κορδόνονται δίπλα στον εκτυπωτή λες και είναι οι βασιλειάδες του κόσμου των Υλικών.

Κάθε Χριστούγεννα μαζεύονται γύρω απο τα λαμπάκια (δεν τολμουν γύρω απο φωτιά) και λένε πάλι απο την αρχή αυτη τη μουχλιασμένη ιστορία γύρω απο τις τέλειες αναλογίες τους και μετά μιλάνε με τις ώρες για χρυσές τομές και μερικά απο αυτά κοροϊδεύουν τα Α3 και τα Α2. Ορκίζομαι αιώνια αγάπη σ΄αυτόν που θα τολμήσει να τους μιλήσει για το πόσο κενά είναι παρόλες τις καλλίγραμμες αρετές τους.

Εγώ; Τί να τους πω εγώ; Εγώ ένα μασουλημένο στυλό είμαι.